MyDoom و شما

نوشتهٔ ریچارد استالمن

من در جامعه‌ای بزرگ شده‌ام که اعضایش جنایت‌هایی به جدیت قتل انجام می‌دهند. در شهر نیویورک، با هشت میلیون جمعیت، هر ساله صدها قتل رخ می‌دهد که بیشتر آن‌ها توسط ساکنان شهر انجام می‌گیرد. تجاوزهای خشونت آمیز و دزدی حتی بیش از این معمول هستند.

اعمال شیطانی دیگری از نوع اطلاعاتی نیز مرسوم هستند. به عنوان مثال، تعدادی از پلیس‌های نیویورک در جایگاه شهود می‌ایستند و دروغ می‌گویند و حتی بابت آن سوگند نیز یاد می‌کنند. تعدادی از برنامه‌نویسان نیویورکی به دام قانونی اما نابودکنندهٔ نرم‌افزار اختصاصی می‌افتند: آنان نرم‌افزارهای فریبنده و بدون کد منبع را به مردم پیشکش می‌کنند، و پیمانی را بر آنان تحمیل می‌کنند که این نرم‌افزارها را با دیگران به اشتراک نگذارند.

با وجود متداول بودن این اعمال شیطانی، هرگز در زندگی‌ام شخصی را ندیده‌ام که سعی در محکوم کردن تمام نیویورکی‌ها به خاطر اعمالی که تعدادی افراد مرتکب شده‌اند، داشته باشد. هرگز شخصی را ندیده‌ام که تصور کند تمام شهروندان نیویورک قاتل، خشن، دزد، و سوگند شکن هستند و یا نرم‌افزار اختصاصی می‌نویسند. مردم مطلع هستند که این حقیقت که تعدادی از نیویورکی‌ها برای انجام چنین اعمالی شهره هستند دلیلی برای محکوم کردن تمامی ما به عنوان بزهکار نمی‌تواند باشد. این امر ”سوزاندن خشک و تر به همراه یکدیگر“ است، و مردم می‌دانند که این کار عادلانه نیست.

هم اکنون من در شهر کوچکتری در کمبریج زندگی می‌کنم، ماساچوست. قتل و دزدی در اینجا نیز اتفاق می‌افتد؛ نمی‌دانم که آیا پلیس کمبریج نیز معمولا در دادگاه دروغ می‌گوید یا خیر، اما نرم‌افزار اختصاصی فراوان است. با این وجود، من هرگز شخصی را ندیده‌ام که سعی در محکوم کردن تمام شهر کمبریج به خاطر این موضوع نماید. اینجا نیز مردم متوجه شده‌اند که سوزاندن خشک و تر به همراه یکدیگر غیر عادلانه است.

به هر حال، مردم همواره به خاطر ندارند که چنین اصلی را به کار گیرند. جامعهٔ مجازی من، جامعهٔ نرم‌افزار آزاد که بیست سال پیش با توسعهٔ سیستم‌عامل گنو به شکل گرفتن آن کمک کردم، قربانی سوزاندن خشک و تر به همراه یکدیگر شده است. تعدادی از مقالات —تعداد کمی را دیده‌ام— سعی در گناهکار دانستن تمام جامعهٔ ما به خاطر ویروس MyDoom نموده‌اند.

ما می‌توانیم کاملا مطمئن باشیم که تعدادی از نیویورکی‌ها مرتکب جنایت می‌شوند، چرا که آنان محاکمه و محکوم می‌شوند. ما نمی‌دانیم که آیا هیچ‌کدام از اعضای جامعهٔ نرم‌افزار آزاد در توسعهٔ MyDoom مشارکت داشته است یا خیر. توسعه‌دهندگان شناسایی نشده‌اند؛ آنها خودشان می‌دانند که چه کسانی هستند، اما من و شما تنها می‌توانیم حدس بزنیم. ما می‌توانیم گمان کنیم که کاربران گنو/لینوکس ویروس را برای حمله به SCO توسعه داده‌اند. می‌توانیم گمان کنیم که مایکروسافت ویروس را توسعه داده تا بتواند ما را مقصر جلوه دهد. می‌توانیم گمان کنیم که کارکنان سابق خشمگین SCO ویروس را توسعه داده‌اند تا تلافی کنند. اما هیچ مدرکی برای این گونه گمانه‌زنی‌ها وجود ندارد.

اگر روزی ما دریابیم که اشخاصی که ویروس را توسعه داده‌اند کاربران نرم‌افزار آزاد بوده‌اند، در آن صورت جامعهٔ مجازی من می‌تواند در همان موقعیت کمبریج و نیویورک قرار گیرد: ثابت می‌شود که تعدادی از اعضای آن مرتکب اعمال خراب‌کارانه می‌شوند.

این امر نباید موجب شگفتی هیچ شخصی شود. جامعهٔ نرم‌افزار آزاد ده‌ها میلیون عضو دارد، بیشتر از نیویورک و یا حتی شانگ‌های. نمی‌توان انتظار داشت که این تعداد کثیر افراد تماما اخلاق‌گرا باشند. جامعهٔ ما به خودی خود حداقل یک نوع عمل غیر اخلاقی را رد می‌کند، نرم‌افزار اختصاصی، اما این امر نمی‌تواند کمال را تضمین کند. حضور چند جنایت‌کار در میان میلیون‌ها شهروند باعث تعجب نیست—و بهانه‌ای برای محکوم دانستن همگان نیز.

من مطمئن هستم که تقریبا تمامی خوانندگان این مقاله در توسعهٔ ویروس MyDoom نقشی نداشته‌اند. بنابراین اگر شخصی شما را متهم کرد، از موضع دفاعی برخورد نکنید. همانقدر که متهم کننده با این ویروس ارتباط دارد، شما نیز دارید. بنابراین محکم بایستید و این حرف را به آنان بگویید.

اگر شخصی اطلاعات و یا مدرکی برای اثبات اینکه چه شخصی این ویروس را توسعه داده است در اختیار دارد، امیدوارم قدم پیش گذارد و اشخاص خاصی را بر پایهٔ دلایل خاصی متهم کند. اما هیچ شخصی نباید بدون مدرک دیگری را متهم کند، و هیچ بهانه‌ای برای متهم نمودن تمامی جامعه به خاطر اعمال چند تن پذیرفته نیست. نه در نیویورک، نه در کمبریج، و نه در دنیای آزاد.